Szczegóły

Super User

Kategoria: Sakramenty Święte

Utworzono: 05 luty 2020

Odsłony: 3728

Nowi ludzie ... dotąd dwoje, lecz jeszcze nie jedno, odtąd jedno, chociaż nadal dwoje.

K. Wojtyła

Małżeństwo jest sakramentem. Jest obrazem zaślubin Chrystusa z Kościołem, gdzie ucztą weselną jest Eucharystia. Bóg stworzył człowieka do miłości. Pismo święte stwierdza, że mężczyzna i kobieta zostali stworzeni wzajemnie dla siebie. Rozumiemy przez to widzialny znak, poprzez który Bóg w szczególny sposób zwraca się do człowieka. Sakrament uświęca nie tylko sam akt zawarcia małżeństwa, ale całą małżeńską wspólnotę życia. Dzięki łasce Bożej małżonkowie otrzymują siłę pozwalającą im żyć duchem Chrystusowym.

Sprawując ten sakrament, małżonkowie chrześcijańscy wyznają Bogu swoją wdzięczność za udzielony im wzniosły dar, którym jest to, że w swym życiu małżeńskim i rodzinnym mogą przeżywać miłość samego Boga do ludzi i miłość Pana Jezusa do Kościoła - Jego oblubienicy.

Małżeństwo stanowi niejako domowy Kościół, Kościół w pomniejszeniu. A przy tym małżeństwo i rodzina nie są tylko jakimś obrazem i wyrazem Kościoła, one same przyczyniają się aktywnie do budowania Kościoła. Mają być żywymi komórkami w Kościele.

Przygotowanie do sakramentu małżeństwa w Parafii Św. Marii Magdaleny 
w Łęcznej

1. Narzeczeni zgłaszają się w kancelarii 3 miesiące przed datą ślubu, mimo iż znacznie wcześniej ustalili datę i godzinę ślubu.
2. W tym czasie rozpoczynają spotkania podejmując 10 katechez przedmałżeńskich. Mogą uczestniczyć w katechezach także w innej Parafii.
3. Na początku 3 miesięcznego przygotowania zgłaszają się również w Poradni Rodzinnej, ustalając spotkania. Poradnia czynna jest w środy w godz. 16⁰⁰ do 17³. Kontakt telefoniczny: 607173893.
4. Po wysłuchaniu 3 – 4 katechez i po przystąpieniu do I spowiedzi przedślubnej, w kancelarii wypełniają Protokół rozmów, który uprawnia do wygłoszenia zapowiedzi w Parafii Narzeczonych.
5. Zapowiedzi są głoszone przez 2 kolejne dni świąteczne. Świadectwo wygłoszonych zapowiedzi należy złożyć w Parafii przygotowującej do sakramentu małżeństwa.
6. W tygodniu poprzedzającym zawarcie małżeństwa narzeczeni przystępują do II spowiedzi przedślubnej, po czym w kancelarii zostaje sporządzony akt ślubu . Przy sporządzeniu aktu nie jest konieczna obecność świadków .

Szczegóły

Super User

Kategoria: Sakramenty Święte

Utworzono: 05 luty 2020

Odsłony: 2460

Przez sakrament chrztu stajemy się członkami Kościoła – ludu Bożego i Mistycznego Ciała Chrystusa. Przez sakrament bierzmowania Zbawiciel wyznacza nam i równocześnie uzdalnia nas do nowych zadań związanych z budowaniem Kościoła. Podobnie i sakrament święceń kapłańskich, uzdalnia do bardzo ważnej dla życia i wzrostu Kościoła posługi, przez którą równocześnie oddawana jest chwała Bogu.
Kapłaństwo to władza i funkcja pośredniczenia miedzy Bogiem a ludźmi, związana z urzędem kapłana.

Zbawiciel wybrał dwunastu najbliższych swoich współpracowników – apostołów, którym, zlecił dzieło przekształcania świata w królestwo Boże, wyzwolone z mocy grzechu i szatana, a oddane Bogu i uświęcone. Dlatego też nakazał im głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, sprawować Eucharystię na Jego pamiątkę oraz odpuszczać grzechy. Również kapłani mają troszczyć się o królestwo Boże, czyli mają budować Kościół, Mistyczne Ciało Chrystusa, a przez to przyczyniać się do zbawienia świata i do uwielbienia Boga. Tak jak apostołowie, kapłani powołani są do głoszenia światu Ewangelii Jezusa Chrystusa, do szafowania sakramentami, głównie zaś – do sprawowania Eucharystii oraz udzielania rozgrzeszenia.

W Kościele istnieją trzy stopnie sakramentu świeceń: diakonat, prezbiterat (kapłaństwo) i biskupstwo. Każde ze święceń wyciska odrębny niezatarty charakter sakramentalny i tym samym w szczególny sposób upodabnia człowieka do Chrystusa Kapłana, Proroka i Pasterza. W tej potrójnej funkcji Chrystusa – kapłańskiej, prorockiej, zwanej inaczej nauczycielską, i pasterskiej, czyli królewskiej – ma udział każda wyświęcona osoba.

Przez charakter sakramentalny wyświęcony należy w szczególny sposób do Chrystusa i do Jego Kościoła. Istotą życia kapłańskiego powinno zatem być współdziałanie z Chrystusem ofiarującym się, nauczającym i kierującym świat ku Ojcu.

Prezbiterzy bowiem przez święcenia i misję, otrzymywaną od biskupów, zostają wyniesieni do służenia Chrystusowi Nauczycielowi, Kapłanowi i Królowi, uczestnicząc w Jego posłudze, dzięki której Kościół, tutaj na ziemi, nieustannie rośnie jako Lud Boży, ciało Chrystusa i Świątynia Ducha Świętego.

Kapłani poświęceni Bogu nowym sposobem w momencie przyjęcia sakramentu święceń, przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna, stają się żywymi narzędziami Chrystusa Wiecznego Kapłana, aby mogli kontynuować przez wieki Jego przedziwne dzieło, które skutecznością z wysoka odnowiło cały rodzaj ludzki.

Kapłanem może być, zgodnie z wolą Chrystusa i tradycją Kościoła, tylko mężczyzna; w sakramencie święceń kapłańskich dokonuje się jego zjednoczenie z Chrystusem Kapłanem, tak że przyjęte kapłaństwo staje się szczególnym uczestnictwem oraz kontynuacją kapłaństwa Chrystusa, najwyższego i jedynego Kapłana, a osoba kapłana staje się znakiem, obrazem i narzędziem Chrystusa Kapłana, Głowy, Pasterza i Oblubieńca Kościoła; dlatego w Kościele rzymskokatolickim zobowiązany jest on do życia w celibacie, podjętego dla Królestwa (Mt 19,12; Łk 18,29).

Stanowisko Kościoła rzymskokatolickiego w sprawie możliwości przyjmowania sakramentu święceń kapłańskich przez kobiety jest jednoznacznie negatywne. Kodeks Prawa Kanonicznego jednoznacznie stwierdza, że święcenia ważnie mogą otrzymać ochrzczeni mężczyźni, natomiast kobiety niezdolne są do kapłaństwa z prawa Bożego; niemożność udzielania sakramentu święceń kapłańskich kobietom z powodu „całkowicie wolnej i suwerennej decyzji Jezusa Chrystusa, który na swych apostołów powołał samych mężczyzn”. Papież stwierdza, że związana ze świeceniami kapłańskimi misja nauczania, uświęcania i kierowania wspólnotą została przez Chrystusa powierzona apostołom i od początku zastrzeżona wyłącznie dla mężczyzn. Nawet Maryja „nie otrzymała misji właściwej apostołom ani kapłaństwa urzędowego”, co nie umniejsza jej godności, ale odpowiada zamysłowi Bożemu; stąd też Kościół nie ma władzy udzielania sakramentu święceń kapłańskich kobietom, a jego stanowisko ma charakter wiążący i ostateczny.

Szczegóły

Super User

Kategoria: Sakramenty Święte

Utworzono: 05 luty 2020

Odsłony: 2222

Jeden spośród siedmiu sakramentów - sakrament namaszczenia chorych - przewidziany jest dla ciężko chorych. Chory lub ktoś z jego otoczenia wzywa kapłana, zwłaszcza gdy choroba zagraża życiu lub gdy siły chorego, np. z powodu jego wieku, bardzo opadły. Kapłan modli się wraz z domownikami za chorego.

Namaszcza jego czoło i ręce olejem świętym, wypowiadając przy tym słowa:

„Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen.
Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen”.

Chory, który nie stracił przytomności, powinien też przyjąć sakrament pokuty i Komunię Świętą. Namaszczenie może być powtarzane przy każdym nawrocie ciężkiej choroby. 
O namaszczeniu chorych czytamy w Liście św. Jakuba: Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5, 14-15).

Sakrament Namaszczenia Chorych może być sprawowany wspólnie w kościele podczas uroczystej Mszy św. albo w domu chorego lub w szpitalu na życzenie chorego lub jego rodziny. 
W celu zaproszenia kapłana aby udzielił Sakramentu Namaszczenia prosimy o kontakt z kancelarią parafialną  pod numerem tel. 081 7523589

Szczegóły

Super User

Kategoria: Sakramenty Święte

Utworzono: 05 luty 2020

Odsłony: 3839

Pierwsza Komunia Święta to dla dziecka i dla jego rodziców szansa na przeżycie wielkiego święta miłości Boga do człowieka. Eucharystia wraz z komunią świętą jest niezwykłym darem Boga, który pragnie być pokarmem dla człowieka już tu, w wymiarze życia doczesnego. Los każdego z nas w dużej mierze zależy od tego, czym się karmimy na co dzień. Ważna jest zdrowa żywność dla naszego ciała, ale jeszcze ważniejsze jest to, czym karmimy nasz umysł i nasze serce.

Przygotowanie do Pierwszej Komunii Świętej dziecka to dla całej rodziny szansa na pogłębienie przyjaźni z Bogiem oraz na odnowienie życia zgodnie z zasadami Ewangelii. Jeżeli rodzice i dzieci nie żyją na co dzień mądrością Ewangelii, jeżeli w niedziele i święta nie spotykają się z Bogiem w Eucharystii, to Pierwsza Komunia Święta stanie się jedynie epizodem i miłym wspomnieniem, które powiększy wprawdzie zasób rodzinnych fotografii, ale nie wpłynie na jakość wychowania dziecka ani na sposób jego postępowania. Pierwsza Komunia Święta to dla rodziców przypomnienie o tym, że powinni oni karmić swoje dziecko tymi samymi wartościami i prawdami, którymi karmi nas Bóg. To właśnie rodzice mają być pierwszymi świadkami tego, że Bóg każdego z nas doskonale rozumie i nieodwołalnie kocha. Rodzice dają dziecku czytelne świadectwo o miłości Boga do człowieka wtedy, gdy nie tylko do dziecka, ale również do siebie nawzajem odnoszą się z szacunkiem i z radosną miłością. Miłość doświadczana w rodzinie sprawia, że dziecku łatwo będzie uwierzyć w to, że Bóg kocha je nieodwołalnie i bezwarunkowo.

I Komunia Święta to okazja do tego, by wraz z dzieckiem wspomnieć i ponownie przeżyć chrzest święty, czyli pierwszy sakrament, który przyjęło ich dziecko. Chrzest to bowiem sakrament, w którym Bóg zawierzył rodzicom dziecko, które On kocha i które jest Jego przybranym dzieckiem. Prosząc o chrzest, rodzice zobowiązali się do tego, by codziennie karmić swojej dziecko Bożą prawdą o człowieku i Bożą miłością do człowieka.

Innym ważnym zadaniem rodziców w okresie bezpośredniego przygotowania do I Komunii Świętej jest prowadzenie dziecka na duchową głębię. Chodzi tu zwłaszcza o wyjaśnianie dziecku, że to, co najważniejsze, jest ukryte przed naszym wzrokiem. To, co decyduje o naszym życiu i o naszym losie, opiera się bowiem na miłości i na zaufaniu. Gdy dziecko bawi się na podwórku i jest pewne, że rodzice je kochają, to takie dziecko pozostaje spokojne, gdyż nie boi się tego, że oni gdzieś sobie wyjadą i że na zawsze pozostawią je bez opieki. Podobnie jeśli rodzice pomogą dziecku upewnić się, że jest kochane przez Boga, wtedy będzie ono potrafiło spotykać się i rozmawiać z Niewidzialnym Bogiem. Niezwykle ważnym sposobem przyprowadzania dziecka do Boga jest wspólna modlitwa w rodzinie, regularny udział całej rodziny w niedzielnej i świątecznej Eucharystii, a także wspólna lektura Pisma Świętego, które w prosty i poruszający sposób opowiada niezwykłą historię miłości Boga do człowieka.